Εγώ και οι υδατάνθρακες

Σήμερα αποφάσισα να πω την αλήθεια. Με λένε Ελίζα, έχω κόψει για άλλη μια φορά τους υδατάνθρακες και δεν είμαι καλά. Αλλά ας ξεκινήσω την ιστορία μου από την αρχή. Η αλήθεια είναι πως λατρεύω τους υδατάνθρακες. Σε ότι μορφή και αν έρχονται, αν και μεταξύ μας τους απλούς τους αγαπώ λίγο πιο πολύ. Πιστεύω επίσης ακράδαντα ότι δεν είμαι η μόνη. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην θέα μιας λαχταριστής μακαρονάδας, μιας τραγανής πίτσας ή ενός αφράτου λευκού ψωμιού, που κατά προτίμηση κολυμπάει στο λάδι μιας χωριάτικης. Και ποιος μπορεί να πει με το χέρι στην καρδιά, ότι δεν νιώθει υπέροχα για τα πρώτα 30 λεπτά μετά την κατανάλωση τους. Εγώ τουλάχιστον νιώθω. Μέχρι που έρχεται η πτώση. Και είναι άσχημη, απότομη και με κάνει να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Είμαι σίγουρη ότι αυτή την στιγμή νομίζετε ότι υπερβάλλω. Τα παραλέω, οι υδατάνθρακες δεν είναι ο εχθρός μας και λοιπά και λοιπά. Ναι, δεν διαφωνώ. Οι υδατάνθρακες δεν είναι ο εχθρός μας. Για την ακρίβεια μας είναι πολύ απαραίτητοι τόσο για την υγεία μας, αλλά και για την καλή μας ψυχική διάθεση. Την οποία ναι, φτιάχνουν άμεσα και αποτελεσματικά. Αλλά δεν είναι αυτό το κομμάτι των υδατανθράκων αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω. Εγώ θέλω να μιλήσω για το κομμάτι μετά. Αυτό που μετά από την όμορφη κορυφή σε ρίχνει στα τάρταρα. Αλλά παρασύρομαι πάλι και μάλλον για αυτή την ενεργητικότητα μου φταίει κάποιος άτακτος υδατάνθρακας.

Πριν ένα χρόνο λοιπόν, αποφασισμένη να ζήσω έναν πιο υγιεινό τρόπο διατροφής, γιατί “γιατί όχι”, έκοψα δραστικά τρία πράγματα. Αλάτι (όσοι με γνωρίζετε ξέρετε ότι ακόμα το παλεύω αυτό και προς το παρόν χάνω), ζάχαρη σε οποιαδήποτε μορφή πέραν αυτής που είναι στα φρούτα από του φυσικού τους και τέλος λευκό αλεύρι. Αν συνδυάσει κανείς αυτούς τους περιορισμούς, ή αν κάποιος φροντίζει όλα τα γεύματα του να είναι μαγειρεμένα από τα χεράκια του, καταλήγει να αφαιρέσει ένα τεράστιο κομμάτι έτοιμων απολαύσεων από το διαιτολόγιο του. Το κομμάτι του γλυκού μπόρεσα να το υπομείνω χωρίς κανένα πρόβλημα, άλλωστε δεν είμαι του γλυκού, αλλά του αλμυρού όπως ανέφερα. Μπισκοτάκια, ζαχαρωτά, σιρόπια και αναψυκτικά έφυγαν και κανένας δεν έριξε ούτε ένα δάκρυ για την απουσία τους. Και μετά ήρθαν αγαπημένοι παιδικοί πειρασμοί. Κέικ με ζάχαρη άχνη, πατάτες, μακαρόνια, ψωμί του τοστ και κάπου εκεί είχα αρχίσει ήδη να ζορίζομαι.
Το χειρότερο όμως ήταν ότι δεν το είχα καταλάβει. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με αυτήν τη νέα αρχή, που τίποτα δεν θα με σταματούσε. Και εκεί ήταν που ήρθε το πρώτο σύνδρομο στέρησης. Η ζωή έμοιαζε γκρι. Δεν είχα καθόλου ενέργεια, καθόλου κουράγιο, καμία διάθεση και πάνω απ΄όλα δεν είχα ιδέα γιατί έβαζα τον εαυτό μου να υποφέρει τόσο πολύ. Κοίταξα τριγύρω μου και εύκολα βρήκα τον ένοχο που δεν ήταν άλλος από τις θερμίδες, ή έτσι νόμιζα. Η απουσία τους με έκανε να νιώθω άρρωστη και πραγματικά μίζερη, έτσι αποφάσισα να τις ανεβάσω με περισσότερες σαλάτες, πιο λιπαρά τρόφιμα και ακόμα περισσότερο στήθος κοτόπουλο. Φυσικά αυτό δεν επέφερε καμία πρόοδο στην διάθεση μου και μάλλον το αντίθετο στις γυμναστικές μου επιδόσεις. Αλλά έτσι δεν είναι όταν κάνεις δίαιτα; σκέφτηκα. Δεν πρέπει να νιώθεις τιμωρημένος που το είχες παρακάνει κάποια στιγμή στην ζωή σου; Δεν έπρεπε τώρα να υποφέρεις για να επαναφέρεις τα χαμένα νιάτα, χρόνια, παντελόνια που δεν σου έχουν μπει από το γυμνάσιο, ρυτίδες, κακές αποφάσεις και και και; Έπρεπε. Ή τουλάχιστον  έτσι λέει το γνωμικό, ότι τα καλά κόποις κτώνται. Θα ήταν καλό βέβαια να υπήρχε και μια υποσημείωση για το πως το εννοούσαν οι αρχαίοι, κάτι που θα έλυνε σε πολλούς από εμάς τα χέρια και τις ψυχαναγκαστικές σκέψεις.

Όπως καταλαβαίνετε, όταν περνάς μέρες και βδομάδες σε ένα στερητικό πρόγραμμα (που μεταξύ μας δεν ήταν τόσο στερητικό όσο ακούγεται), τόσο το μυαλό αρχίζει και παίζει παιχνίδια. Η ενέργεια μου ήταν στο ναδίρ, αλλά πίστευα πως ήταν λογικό με τόση γυμναστική και έλλειψη θερμίδων. Το πρόβλημα ήταν η διάθεση, η οποία παρέμενε στα ίδια επίπεδα πάτου που ήταν και πιο πριν, απλά την είχα πλέον αποδεχτεί. Άλλωστε ναι κυρίες και κύριοι, η πίτσα ΕΙΝΑΙ πιο νόστιμη από την σαλάτα. Αλλά εγώ είχα πάρει κάπου λάθος στροφή και τώρα έπρεπε να υποφέρω. Και συνέχιζα το μαρτύριο του Σίσυφου, μέχρι που κάποια στιγμή, κάτω από την μύτη μου έφτασε ένα ζεστό αρωματικό κομμάτι από κέικ βανίλια. Και εκείνη την ημέρα δεν είχα κουράγιο να πω όχι. Και είπα θα φάω μια γωνίτσα.
Αυτό που δεν διευκρίνισα είναι ότι όταν μιλούσα για μια γωνίτσα, εννοούσα αυτήν από ολόκληρο το κέικ και ναι τώρα που το ξαναβλέπω, μάλλον μιλούσα για το μισό. Και όοοοοολη η ευτυχία του κόσμου ήταν κρυμμένη σε κάθε μπουκιά από αυτό το ΠΟΛΥ νόστιμο, μαμαδίστικο κέικ. Ο κόσμος ήταν υπέροχος, ο ουρανός γαλανός, ο ήλιος έλαμπε και μετά τα σαράντα λεπτά πέρασαν. Και όλα έγιναν το ίδιο γκρι ‘οπως ήταν και πριν. Μόνο που τώρα είχα και τις τύψεις από πάνω. “Γουρούνιασες”. “όχι”. “Σούζυ, και τρως και το κρύβεις” μου απάντησε το μυαλό μου επικριτικά και μετά αφέθηκα στο να με βασανίζουν οι τύψεις για την υπόλοιπη μέρα.

Αυτό φυσικά προσκάλεσε και άλλα άσχημα συναισθήματα στο πάρτι και έτσι, αφού το είχα ήδη κάνει το αμάρτημα, δεν πάει και το παλιάμπελο σκέφτηκα και βυθίστηκα σε έναν κόσμο απολαύσεων. Και ήρθε η επόμενη μέρα και

Read More